می خواهیم درباب عالمی سخن بگوییم که یکی از محصولات آن پدیده ای به نام «بی حجابی» است. این واقعیتی تاریخی است که پدیده ی «بی حجابی» متعلقِ عالم مدرن و عصر تجدد است. البته از این سخن نباید این گونه برداشت کرد که در ادوار پیشین، بی حجاب، وجود نداشته و همه ی زنان محجبه بودند. به طور قطع همواره می توان به وجود اشخاص بی حجاب در ادوار ماضی حکم داد. وجود مغنیان و آوازه خوانان در دربار شاهان، و زنانی که در محافل بزم و عیش اشراف حاضر می شدند جمله گی دلالت بر وجود افرادی با پوشش نامناسب در تاریخ ایران دارد. اما این همه هرگز منجر به ظهور یک پدیده نگردید. اگر پیش از این و در ادوار پیشین، شخص بی حجابی یافت می شد، اولاً محدود به محافل خاصی بود، و ثانیاً از منظر عموم مردان و زنان ایرانی، مترود و منزوی بودند. بی حجابی به مثابه ی یک پدیده، که حکایت از مناسبات خاصی دارد، مختص عصر تجدد است.
شاید سرآغاز شکل گیری این پدیده ی مدرن، به دوره ی قاجار و شکل گیری فرقه ی «بابیت» و «بهاییت» در ایران بازگردد. «قره العین» گویا نخستین زنی بود که به تبعیت از آموزه های فرقه ی بابیت، به کشف حجاب روآورد و اندیشه ی آزادی زنان را دنبال می کرد. البته آشکار است که تأسیس فرقه هایی مانند «شیخیه»، «بابیت» و «بهاییت» در فرهنگ شیعی، و «وهابیت» در میان اهل سنت از جمله دسایس استعمار پیر برای انشقاق و انحراف در دیانت اسلام بوده است.